Jiuzhaigou to jedyny w swoim rodzaju park krajobrazowy. Znajduje się on w górach Ming, na terenie Tybetańskiego Okręgu Autonomicznego i zajmuje 1320 km². Posiada status rezerwatu biosfery UNESCO. Na jego terenie znajduje się 30 000 ha dziewiczego, nietkniętego działaniem człowieka lasu. Rośnie tutaj ponad 2000 różnych gatunków roślin.

Ta mnogość występującej w Jiuzhaigou flory, sprawa,  że w każdej porze roku park mieni się innym kolorem: począwszy od soczystej zieleni na wiosnę, a skończywszy na  czerwono-złotych jesiennych odcieniach. Wśród lasów znajduje się ponad setka jezior i stawów, prawie pięćdziesiąt potoków, oraz osiemnaście wodospadów. Woda, która w nich płynie jest kryształowo czysta, o czym świadczy chociażby obfitość żyjących w nich ryb. Na terenie parku można zobaczyć również, rzadko spotykane gdzie indziej, skały osadowe, zwane „trawertynami”. Są to skały, które powstały w procesie wytrącania się węglanu wapnia.

Teren parku Jiuzhaigou to trzy kaniony – Shuzhen, Rize i Zechewa – które otoczone są przez wysokie góry. Z ich szczytów spływają wodospady. Najbardziej znany i największy spośród tutejszych wodospadów – wodospad Nuori-lang – spływa ze szczytu góry Cuiyan. W pobliżu niektórych ze znajdujących się w Jiuzhaigou wodospadów można zaobserwować pewne fascynujące zjawisko. Nosi ono nazwę „zachodzących na siebie wodospadów” i powstaje wtedy, gdy krople wody, spadającej z dużej wysokości, ulegają rozproszeniu zanim zetkną się z ziemią. Sprawia to, że wszystko wokół wydaje się tonąc w specyficznej mżawce. W powietrzu unoszą się miliony drobin wody naraz.

Jednakże, to nie z wymienionych powyżej powodów park Jiuzhaigou został wpisany w 1992 roku na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego. Bezpośrednią przyczyną było raczej to, że na terenie Jiuzhaigou znajduje się dziesięć wiosek zamieszkałych przez ludność tybetańską. W miejscu tym przez wieki mieszały się ze sobą kultury Chińczyków Han oraz ludów Hui i Qiang. Budynki, które możemy tutaj zobaczyć w istotny sposób różnią się od tych, które można spotkać w innych częściach Chin.

Zostały one wybudowane zgodnie z założeniami architektury hanowskiej, choć można w nich wyodrębnić również elementy charakterystyczne dla domów stawianych przez Qiangów. Przykładowo, ramy okienne domów, znajdujących się w Jiuzhaigou, są bardzo często wyłożone białymi kamieniami.