Jiuzhaigou to jedyny w swoim rodzaju park krajobrazowy. Znajduje się on w górach Ming, na terenie Tybetańskiego Okręgu Autonomicznego i zajmuje 1320 km2. Posiada status rezerwatu biosfery UNESCO. Na jego terenie znajduje się 30 000 ha dziewiczego, nietkniętego działaniem człowieka lasu. Rośnie tutaj ponad 2000 różnych gatunków roślin.
Ta mnogość występującej w Jiuzhaigou flory, sprawa, że w każdej porze roku park mieni się innym kolorem: począwszy od soczystej zieleni na wiosnę, a skończywszy na czerwono-złotych jesiennych odcieniach. Wśród lasów znajduje się ponad setka jezior i stawów, prawie pięćdziesiąt potoków, oraz osiemnaście wodospadów. Woda, która w nich płynie jest kryształowo czysta, o czym świadczy chociażby obfitość żyjących w nich ryb. Na terenie parku można zobaczyć również, rzadko spotykane gdzie indziej, skały osadowe, zwane „trawertynami”. Są to skały, które powstały w procesie wytrącania się węglanu wapnia.
Teren parku Jiuzhaigou to trzy kaniony – Shuzhen, Rize i Zechewa – które otoczone są przez wysokie góry. Z ich szczytów spływają wodospady. Najbardziej znany i największy spośród tutejszych wodospadów – wodospad Nuori-lang – spływa ze szczytu góry Cuiyan. W pobliżu niektórych ze znajdujących się w Jiuzhaigou wodospadów można zaobserwować pewne fascynujące zjawisko. Nosi ono nazwę „zachodzących na siebie wodospadów” i powstaje wtedy, gdy krople wody, spadającej z dużej wysokości, ulegają rozproszeniu zanim zetkną się z ziemią. Sprawia to, że wszystko wokół wydaje się tonąc w specyficznej mżawce. W powietrzu unoszą się miliony drobin wody naraz.
Jednakże, to nie z wymienionych powyżej powodów park Jiuzhaigou został wpisany w 1992 roku na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego. Bezpośrednią przyczyną było raczej to, że na terenie Jiuzhaigou znajduje się dziesięć wiosek zamieszkałych przez ludność tybetańską. W miejscu tym przez wieki mieszały się ze sobą kultury Chińczyków Han oraz ludów Hui i Qiang. Budynki, które możemy tutaj zobaczyć w istotny sposób różnią się od tych, które można spotkać w innych częściach Chin.
Zostały one wybudowane zgodnie z założeniami architektury hanowskiej, choć można w nich wyodrębnić również elementy charakterystyczne dla domów stawianych przez Qiangów. Przykładowo, ramy okienne domów, znajdujących się w Jiuzhaigou, są bardzo często wyłożone białymi kamieniami.
